Β. Φιοραβάντες
ΑΓΓΕΛΑ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΟΥ
Η Αγγέλα από φοιτήτρια στην ΑΣΚΤ, μέσα στο γενικότερο κλίμα της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας τότε (δεκαετία του 1970), ήλθε σε επαφή με άλλους πρωτοπόρους αγωνιστές καλλιτέχνες και ασχολήθηκε συστηματικά με τη ρώσικη πρωτοπορεία. Έτσι διαμόρφωσε έναν ενιαίο αισθητικό και αγωνιστικό κόσμο που την καθόρισε σε όλη την πορεία της.
Στην πρώτη περίοδο του έργου της η πολιτικοποίηση και η επίδραση των προταγμάτων της ρώσικης πρωτοπορίας ήταν ευδιάκριτη και καθοριστική. Στη συνέχεια με την προϊούσα υποχώρηση του πολιτικού και ιδεολογικού στοιχείου, η Αγγέλα σιγά-σιγά προτάσσει το υπαρξιακό, χωρίς οι αναφορές της στην πρωτοπορεία να χάνονται ποτέ.
Η κοινωνία μπήκε σε μια περιδίνηση με αβέβαιη κατάληξη, στα χέρια πλέον λαοπλάνων και καιροσκόπων. Το κίνημα έχασε την αυτονομία και την αυτοτέλειά του. Με την κρίση που ξέσπασε από το 2008 και εδώ η κοινωνία προσπάθησε να αυτοπροσδιοριστεί και πάλι με την περιπέτεια που μας έμπλεξαν οι κυρίαρχοι.
Ξανασυναντώ τότε την Αγγέλα, πάντα αγωνίστρια σαν να μην είχε περάσει μια ημέρα από το 1974-75.
Η ζωγραφική της πάντοτε ευαίσθητη, ανθρώπινη, υποδηλώνει το βαθύτερο δράμα της, την μοναχική-αγωνιστική πορεία της, την αγωνία της για το μέλλον. Λιγότερο έκδηλα στρατευμένη, πάντοτε όμως ουσιαστική και επικοινωνιακή, προσπαθεί ν’ανιχνεύσει και μια πιο άμεση και κάπως αισιόδοξη πτυχή.
Πιστεύω μάταια. Η Αγγέλα παραμένει πάντοτε η αγωνίστρια που ήξερa, σε αναζήτηση του αδύνατου.
«Είμαστε ρεαλιστές, θέλουμε το αδύνατο» (σύνθημα του Μάη του '68). Αγγέλα μου λείπεις, μου λείπει η ανθρώπινη, η ζεστή, η γνήσια, η αυθεντική, η αγωνιστική επαφή μαζί σου. Όμως ο Μάλεβιτς δεν πέθανε για πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου